Rr21 no. 5762.1

Rr21 no. 5762.1

CCAR RESPONSA

właściwe usuwanie tekstów religijnych

She ’ Elah

w dobie lepszych i szerzej dostępnych zasobów recyklingu, moi kongregacje i ja jesteśmy ciekawi, jak możemy właściwie pozbyć się tekstów religijnych Książki w XXI wieku. Ponieważ tak duży nacisk kładziemy na zwiększoną potrzebę drastycznego zmniejszenia ilości odpadów, które wyrzucamy, nie możemy przestać się zastanawiać, czy bardziej odpowiedzialnym byłoby recykling starych modlitewników niż ich grzebanie. (Rabin William Dreskin, White Plains, NY)

Teshuvah

troska o środowisko jest, bez wątpienia, głęboką żydowską wartością etyczną. My reformowani Żydzi wierzymy, że kiedy działamy w celu ochrony czystości naszego powietrza i wody oraz zachowania naszych zasobów naturalnych, wypełniamy mitzvah, która ostrzega nas przed bezmyślnym zniszczeniem naszego otoczenia. W szczególności uważamy recykling za jeden z najskuteczniejszych środków, jakie możemy podjąć, aby chronić i uzupełniać świat przyrody. Powinniśmy dołożyć wszelkich starań, aby wprowadzić programy recyklingu w naszych domach i instytucjach. Tak jest z pewnością w przypadku dużych ilości papieru, które zużywają nasze synagogi i szkoły. Recykling tego dokumentu jest zarówno aktem odpowiedzialności za środowisko, jak i środkiem, za pomocą którego instytucje te mogą praktykować wartości judaistyczne, które głoszą.

ta sze ’ Ela stawia nas jednak w konflikcie między mitzvą zarządzania środowiskiem a inną ważną wartością żydowską: troską o traktowanie i usuwanie naszych świętych tekstów. Jak zobaczymy, tradycja żydowska zabrania nam niszczenia tekstów pisanych zawierających jedno z azkarot, jedno z siedmiu imion Boga. Recykling starych modlitewników, przepełnionych tymi nazwami, wydaje się naruszać ten zakaz. Naszym zadaniem jest zatem rozwiązanie tego konfliktu żydowskich zasad, z których każdy ma swoje potężne i uzasadnione roszczenie do naszej uwagi.

Prohibicja

. Zakaz Tory (isur) przeciwko wymazywaniu lub niszczeniu w inny sposób napisu zawierającego imię Boga opiera się na 5 Mojżeszowej 12:2-3, który nakazuje Izraelitom demontować, palić i niszczyć ołtarze bałwochwalstwa, które napotkali na ziemi, którą mieli odziedziczyć: „będziesz niszczyć z tego miejsca „(12: 3, koniec). Werset czwarty poucza następnie: „nie rób tego (lo ta’ Asun ken) Adonai, twemu Bogu.”Chociaż znaczenie kontekstowe (peshat) tego wersetu zdaje się odnosić do słów, które następują po wersecie piątym (mianowicie, że Izraelici nie mogą składać ofiar swojemu Bogu w świętych miejscach pogańskich, ale robić to tylko w miejscu, które Bóg wybierze), tradycyjne rozumienie halachickie (derasz) tego wersetu odczytuje go jako zakaz wymazywania lub niszczenia imienia Bożego; oznacza to, że nie macie czynić imieniu Boga tego, co wam właśnie nakazano czynić imionom bałwanów. Maimonides formułuje prawo: „każdy, kto usuwa jedno z czystych i świętych imion Świętego Błogosławionego, narusza zakaz Tory.”Ten zakaz dotyczy siedmiu (hebrajskich) imion, które nigdy nie zostaną wymazane.”(Ważne jest tutaj, aby podkreślić słowo Hebrajski: zakaz nie stosuje się do imienia Boga, gdy jest tłumaczone na jakikolwiek inny język.) Stosuje się nawet wtedy, gdy te imiona Boga są wyryte na narzędziach ze szkła lub metalu, a nie zapisane na pergaminie lub papierze. Dotyczy to tekstów drukowanych i tekstów, które są produkowane fotograficznie. Z tego powodu nasza tradycja zabraniała nam recyklingu starych lub zużytych modlitewników. Pozbywamy się ich w ten sam sposób, w jaki pozbywamy się starych i zużytych zwojów Tory: przechowując je w dżinie lub zakopując w ziemi.

niektórzy mogą twierdzić, że w trosce o społeczeństwo, micwa chroniąca środowisko ma pierwszeństwo dla Żydów reformowanych nad czysto rytualnym zakazem niszczenia boskiego imienia. Kategorycznie odrzucamy ten argument. „Społeczne „mitzvot nie zawsze i koniecznie zastąpić” rytualne ” te. Podczas gdy etyka i Sprawiedliwość społeczna są kluczowe dla reformy myśli żydowskiej, nie są z tego powodu bardziej „ważne” niż rytualne akty, przez które czcimy Boga, świętujemy Pory roku i naszego życia i uświęcamy świat wokół nas. Świętość, cel życia żydowskiego, wymaga obu rodzajów zachowań; akty rytualne, nie mniej niż etyczne, odgrywają nieodzowną rolę w budowaniu naszego świata religijnego. Fakt, że Judaizm Reformowany pozbył się wielu rytualnych mitzvot jest faktem naszej historii; nie oznacza to, że rytualne zobowiązania muszą automatycznie ustąpić w obliczu sprzecznych obowiązków etycznych lub społecznych. Jest to raczej osąd, który musimy wydać w każdym konkretnym przypadku. Nie powinniśmy odrzucać żadnego aspektu naszego religijnego zachowania, dopóki nie rozważymy dokładnie jego miejsca w naszym doświadczeniu i wymagań, jakie stawia przed nami. W tym przypadku zakaz niszczenia świętych tekstów jest mitzvah, którą traktujemy z całą powagą i która zachowuje dla nas swoją aktualność. Tradycyjne zasady dotyczące traktowania naszych świętych tekstów, które uczą nas, jak znaleźć Boga i żyć Żydem, są dla nas równie ważne, jak dla innych Żydów. Nie możemy zatem odpowiedzieć na to pytanie jedynie stwierdzeniem, że akt” etyczny „przewyższa akt” rytualny”. Obie są mitzvot, i musimy szukać Innego Sposobu na rozwiązanie konfliktu między nimi.

wyjątki od zakazu

. Jednym ze sposobów, aby to zrobić, jest rozważenie wyjątków, które prawo Żydowskie uznaje do zakazu wymazywania azkarota. Badając te wyjątki, zapytajmy, czy któryś z nich mógłby stanowić uzasadnienie dla recyklingu starych modlitewników.

1. Związek Przyczynowy Pośredni. Talmud zapisuje opinię, która pozwala osobie,” na której ciele napisane jest imię Boga ” zanurzyć się w mykwie, nawet jeśli woda wymaże Imię, o ile on sam nie wymaże pisma. Powodem jest to, że Powtórzonego Prawa 12:4 zabrania nam jedynie podejmowania bezpośrednich działań w celu zniszczenia imienia Boga; prawo nie zabrania niszczenia za pomocą pośredniej przyczynowości (gerama), to znaczy umieszczania tekstu w miejscu, w którym jakiś inny czynnik, taki jak woda, wymaże imię. Chociaż wiodący kodyfikatorzy pomijają tę opinię, halakhah zakłada, że działalność w inny sposób zabroniona (na przykład działalność związana z pracą w szabat) może być dozwolona, gdy jest dokonywana przez pośredni związek przyczynowy. Na tej podstawie niektóre wiodące władze orzekają, że nie ma zakazu podejmowania działań, które pośrednio prowadzą do wymazania boskiego imienia. To z kolei doprowadziło co najmniej jednego współczesnego izraelskiego halakhisty do zezwolenia na recykling świętych tekstów: ponieważ proces recyklingu obejmuje skomplikowany łańcuch etapów, umieszczenie tekstów w pojemniku do recyklingu nie powoduje bezpośrednio ich zniszczenia.

dla nas jednak ta linia myślenia nie jest przekonująca. Gerama jest słabą podstawą, na której można usprawiedliwić niszczenie świętych tekstów. Co do istoty, nie widzimy różnicy między bezpośrednimi i pośrednimi skutkami naszego działania. Z pewnością jesteśmy odpowiedzialni za każdy wynik, który jest nieuniknionym, zaplanowanym wynikiem naszego działania, niezależnie od tego, czy byliśmy bezpośrednią przyczyną tego wyniku, czy po prostu pierwszą w łańcuchu przyczyn. Ponieważ w naszym przypadku wymazanie imienia Bożego jest nieuniknionym i zaplanowanym rezultatem procesu recyklingu, nie ma istotnej różnicy, że nie wymazujemy go bezpośrednio, własnymi rękami. Umieszczając Książki w pojemniku na śmieci, świadomie uruchamiamy łańcuch zdarzeń, który nieuchronnie prowadzi do ich zniszczenia, a zatem jesteśmy odpowiedzialni za ten wynik. Jeśli więc powstrzymamy się od niszczenia świętego tekstu własnymi rękami, powinniśmy być równie niechętni niszczeniu go w sposób pośredni.

2. Zniszczenie dla naprawy. Nie jest zabronione wymazywanie boskiego imienia, gdy celem jest poprawienie tekstu. Na przykład, jeśli litery nazwy stykają się ze sobą, lub jeśli tusz rozleje się na nich, dozwolone jest zeskrobanie atramentu z tego miejsca; „to jest korekta (tikun), a nie wymazanie.”Czy moglibyśmy pozwolić na recykling starych modlitewników jako innego rodzaju tikun, jako tikun ha’ Olam, akt podjęty w celu „naprawy świata”? Również ten argument nie ma sensu, ponieważ prowadzi do błędnego założenia, że święty tekst, którego już nie używamy, powinien być poświęcony, aby służyć „wyższemu” celowi. Jak już zasugerowaliśmy, nie możemy powiedzieć, że troska o środowisko musi przewyższać szacunek dla świętych tekstów w naszej skali priorytetów judaistycznych. Obie te wartości są wzniosłymi celami; nie mamy rachunku, za pomocą którego możemy stwierdzić, że jedno musi automatycznie ustąpić drugiemu.

3. Zniszczenie, aby uratować tekst przed hańbą. Jeśli żaden z tych dwóch wyjątków od zasady „nie-zniszczenia” nie daje nam remedium, istnieje trzeci wyjątek. XVIII-wieczny mędrzec R. Ya ’ akov Reischer orzekł, że czasami dopuszczalne jest pozbycie się zużytych świętych tekstów poprzez ich spalenie. Jeśli społeczności zabraknie miejsca na przechowywanie szybko gromadzących się tekstów, mogą one zostać wepchnięte w „brudne miejsca” lub zdeptane pod stopami; w takim przypadku dozwolone jest skierowanie ich do płomieni jako jedyny sposób na uratowanie ich przed pogardliwym, haniebnym traktowaniem (bizayon). Podczas gdy niektórzy nie zgadzają się ostro z wnioskiem Reischera, podobne rozważania doprowadziły dwóch wybitnych XIX-wiecznych władz, R. Naftali Tzvi Yehudah Berlin z Wołozhyn i R. Yitzchak Elchanan Spector z Kowna, aby umożliwić Żydowskim drukarniom spalenie dowodów kuchennych i zepsutych stron Biblii i modlitewników. Również i tutaj duża ilość owych dowodów i stron, nieuniknionych produktów procesu drukowania, praktycznie uniemożliwiała ich przechowanie lub zakopanie, tak że zniszczenie było jedynym pewnym środkiem aby uchronić je przed bizayon. Należy zauważyć, że badacze ci reagowali na wyzwania stawiane przez nową technologię druku, która zwiększając liczbę świętych tekstów, zwiększyła również problem ich właściwego dysponowania. Jednocześnie uznali tę nową technologię, która sprawiła, że modlitewniki i dzieła Tory stały się powszechnie dostępne i przystępne cenowo, jako najbardziej pozytywny wkład w jakość żydowskiego życia duchowego i intelektualnego. Żaden z nich nie wzywa Wspólnoty do porzucenia drukowania świętych tekstów, chociaż taki sposób postępowania znacznie zmniejszyłby liczbę tekstów, które wymagałyby usunięcia. Zamiast tego zdecydowali się na inny sposób utylizacji jako najlepszą dostępną odpowiedź na problemy związane z tą nową technologią.

sytuacja, z jaką mamy do czynienia dzisiaj w naszych szkołach i synagogach, wcale nie różni się od ich sytuacji. Dzięki nowym technologiom, kserokopii i wydawnictwu elektronicznemu-również my produkujemy ogromną ilość tekstów do nauki i kultu. Podobnie jak nasi przodkowie, traktujemy nasze nowe technologie jako błogosławieństwo, ponieważ robią wiele, aby pomóc nam wypełnić mitzvot studiowania (talmud tory) i modlitwy (tefilah). Jednak, podobnie jak Żydzi tamtych czasów, stwierdzamy, że ograniczenia przestrzeni sprawiają, że praktycznie niemożliwe jest przechowywanie lub zakopywanie wszystkich tych dokumentów, gdy już spełnią swój cel. I martwimy się, podobnie jak oni, co stanie się z tymi tekstami, jeśli nie znajdziemy jakiegoś akceptowalnego alternatywnego sposobu ich pozbycia się. Bizayon, pogardliwe i haniebne traktowanie świętych tekstów, jest dla nas tak samo ważne, jak dla naszych przodków. Sama świętość naszych tekstów wymaga, abyśmy traktowali je z szacunkiem, kiedy ich używamy i w sposób, który wybieramy, aby się ich pozbyć, gdy nadejdzie czas; nie chcemy wyrzucać ich do stosu śmieci lub wyrzucać ze śmieciami. Oczywiście moglibyśmy rozwiązać problem utylizacji, rezygnując z tych nowych technologii, aby produkować mniej materiału. Ale biorąc pod uwagę ich bardzo realną użyteczność dla nas w naszym badaniu i naszym uwielbieniu, jesteśmy tak niechętni do tego, jak nasi przodkowie byli niechętni odwróceniu się od prasy drukarskiej. Tak więc, tak jak wiodące władze mogą stawić czoła niszczeniu drukowanych świętych tekstów, aby uchronić je przed haniebnym traktowaniem, tak samo możemy zrobić z tekstami, które produkujemy poprzez kserowanie i publikację elektroniczną. A jeśli dozwolone jest niszczenie tych tekstów w celu zachowania ich honoru, uważamy, że jeszcze bardziej właściwe jest ich recykling, ponieważ czyniąc to, działamy, aby wypełnić mitzvah odpowiedzialności za środowisko.

dodajemy jednak to zastrzeżenie: powyższe rozumowanie odnosi się tylko do tekstów, które istnieją w formie luźnych stron, broszur lub w jakikolwiek inny sposób sugerujący ich tymczasową lub efemeryczną funkcję w naszej działalności religijnej. Nie stosuje się do modlitewników, chumashim i Biblii, z dwóch powodów. Pierwszym powodem jest to, że jesteśmy gotowi stawić czoła szybkiemu niszczeniu świętych tekstów, jeśli i tylko wtedy, gdy takie usuwanie jest wymagane, aby ocalić je od bizayon, haniebnego traktowania. Może tak być w przypadku tekstów produkowanych przez kopiarkę i komputer, które gromadzą się tak szybko, że gdybyśmy nie zastosowali tego środka, szybko zabrakłoby miejsca na ich zakopanie lub przechowywanie. Tego samego nie można powiedzieć o książkach oprawionych, które zazwyczaj nabywamy w dość stałych ilościach. Trudno sobie wyobrazić, że większość naszych zgromadzeń nie może znaleźć sposobu na pozbycie się tych książek w tradycyjny sposób, poprzez ich zakopywanie, składowanie lub przekazywanie innym wspólnotom. Drugi powód ma związek z naturą i funkcją tych książek. Modlitewniki, Biblie i chumashim są przeznaczone do naszego stałego lub długotrwałego użytkowania. Dlatego uosabiają one stopień kedusza i trwałość wartości, których nie osiągają inne drukowane i kopiowane strony. Spotykamy i wyrażamy tę keduszę w sposób uważny i pełen szacunku, który traktujemy, bo przynajmniej powinniśmy traktować te książki. To poczucie czci i oddania świadczy o tym, że te związane tomy zajmują status w naszym życiu religijnym zupełnie inny niż ksero stron i wydruków komputerowych. Książki te są naszymi stałymi towarzyszami w kulcie i badaniu, prowadząc nas przez coroczne cykle codziennego, Szabatowego i Festiwalowego obchodzenia. Symbolizują one w materialnej formie to samo przesłanie, którego uczą nas ich słowa, a mianowicie trwałe wartości ludzkiego i żydowskiego życia, tego, co jest wieczne i trwałe, przeciw temu, co jest tymczasowe i ulotne. Biorąc pod uwagę, co te książki znaczą dla nas jako jednostek i jako społeczności, niewłaściwe jest pozbywanie się ich w taki sam sposób, w jaki pozwalamy sobie na pozbywanie się bardziej efemerycznych tekstów.

można argumentować, że grzebanie lub przechowywanie naszych zużytych książek religijnych jest bezsensownym i marnotrawnym niewłaściwym wykorzystaniem przestrzeni. Można argumentować, że dopóki te książki nie służą nam już użytecznym celem, lepiej jest je poddać recyklingowi, aby mogły służyć micwie do ochrony środowiska. Na to odpowiadamy: Tak, jesteśmy zaangażowani w ochronę środowiska. W imię tego zobowiązania nasze społeczności powinny poddać recyklingowi wszystkie swoje odpady wielokrotnego użytku. Jesteśmy jednak zaangażowani również w inne wartości. Jednym z nich jest szacunek, jaki zawdzięczamy naszym świętym księgom, a ta wartość uniemożliwia nam zdefiniowanie naszych starych i zużytych modlitewników, chumashim i Biblii jako ” odpadów.”Istotą” świętości „jest to, że traktujemy święty przedmiot nie w sposób, który uznajemy za przydatny, a nawet w sposób, który dla naszego umysłu służy” wyższemu ” celowi. przedmiot ten traktujemy raczej w sposób określony przez naszą tradycję, jako źródło wiedzy i wartości, które deklaruje jego prawdziwy cel, które definiuje go jako” święty ” w pierwszej kolejności. Dlatego, jeśli nie możemy już korzystać z naszych świętych ksiąg lub jeśli nie możemy ich przekazać osobom lub instytucjom, które mogą, powinniśmy je porzucić, jak uczy nas tradycja, składając je w genizah lub zakopując w ziemi. Czyniąc to, uznajemy ich świętość, a także ich użyteczność. Czyniąc to, oddajemy im honor, na który zasługują. Czyniąc to, co więcej, możemy dać ważną lekcję o potrzebie skupienia naszej uwagi na rzeczach w naszym świecie, które są trwałe. I ta lekcja również, w kulturze odrzucania, takiej jak nasza, jest nieodłączną częścią naszej etyki środowiskowej.

podsumowanie

. Tradycyjne żydowskie nauki dotyczące właściwego traktowania naszych świętych tekstów nadal przemawiają do nas dzisiaj. Powinniśmy starać się usuwać zużyte święte teksty w tradycyjny sposób, poprzez genizah lub pochówek, o ile to możliwe. Możemy je poddać recyklingowi, jeśli jest to jedyny praktyczny sposób na uchronienie ich przed haniebnym traktowaniem, pod warunkiem, że teksty te są przeznaczone do tymczasowego i efemerycznego użytku. Modlitewniki, chumashim i Biblie, książki, które cieszą się statusem trwałości i kedushah w naszym życiu religijnym, nie powinny być poddawane recyklingowi; powinniśmy je pozbywać się zgodnie z tradycyjnie zalecanymi procedurami.

uwagi

• ta mitzwa, często określana przez techniczną rabiniczną nazwę bal taszchit, jest zakorzeniona w 5 Mojżeszowej 20:19-20, zakazie niszczenia drzew owocowych w ramach oblężenia wojskowego. Tradycja Rabiniczna, streszczona przez Maimonidesa w Sefer Hamitzvot, przykazanie negatywne nr 1. 57, rozszerza ten zakaz na bezmyślne niszczenie wyrobów, takich jak odzież. („bezmyślność „jest naszym przedstawieniem terminu Larik Rambama, który może być również tłumaczony jako” próżny”,” bezsensowny „lub” bez dobrego celu.”) Zobacz także Yad, Melakhim 6:10, gdzie Rambam wymienia narzędzia, ubrania, budynki, naturalne źródła wody i żywność wśród przedmiotów, które nie mogą zostać zniszczone derekh haszata, w bezmyślny i czysto destrukcyjny sposób. „Bezmyślny” aspekt tej definicji jest znaczący, ponieważ halakhah pozwala nam niszczyć naturalne i wytwarzane przedmioty dla różnych akceptowalnych celów ludzkich (np. korzyści ekonomiczne i potrzeby medyczne; BT Bava Kama 91B-92a, BT Shabbat 105B, 128b-129A i 140B). Fakt, że zakaz wydaje się obejmować tylko te przedmioty, które są używane do spożycia przez ludzi i że jest on uchylany w wielu przypadkach, może prowadzić do wniosku, że niszczenie środowiska jest nie do przyjęcia, o ile można powołać się na jakąś ludzką potrzebę, aby to uzasadnić. Trzeba jednak pamiętać, że ochrona środowiska sama w sobie jest istotną „ludzką potrzebą.”Zanieczyszczenie środowiska i marnotrawna konsumpcja zasobów naturalnych zapowiadają najpoważniejsze konsekwencje dla naszej przyszłości na tej planecie; stanowią zatem wyraźny przykład tego, co Rambam nazywa „bezmyślnym” (larik; derekh haszatah) zniszczeniem. Zobacz też Sefer Hachinukh, mitzvah nr 529, który wyjaśnia, że destrukcyjność jest cechą związaną ze złem; uważne traktowanie otaczającego nas świata uczy nas nawyków ludzi sprawiedliwych.

• Odsyłamy czytelnika do „Too Good To Throw Away: Recycling 's Prover Record”, opublikowanego w 1997 roku przez National Resources Defense Council i dostępnego pod adresem http://www.nrdc.org/cities/recycling/recyc/recyinx.asp. W sprawozdaniu, napisanym w celu przeciwdziałania reakcjom na recykling wśród niektórych konserwatywnych interesów politycznych i biznesowych, ponad wszelką wątpliwość stwierdza się, że recykling oszczędza zasoby naturalne, zapobiega zanieczyszczeniom spowodowanym przez produkcję z pierwotnych zasobów, oszczędza energię, zmniejsza potrzebę składowania i spalania, pomaga chronić i rozszerzać miejsca pracy w produkcji oraz rodzi poczucie zaangażowania i odpowiedzialności społeczności.

• w swojej rezolucji z 1990 roku zatytułowanej „środowisko” Centralna Konferencja amerykańskich rabinów postanowiła zachęcić instytucje, zgromadzenia, rodziny i osoby, aby podjęły się Recyklingu jak największej ilości swoich odpadów; CCAR Yearbook 100 (1990), 160-161. Tekst uchwały znajduje się www.ccarnet.org/cgi-bin/resodisp.pl?file=environ& rok=1990.)

• BT Makot

22a; Sifrei Powtórzonego Prawa 61:3.

• Yad, Yesodei Hatorah

• są one wymienione w BT Shevu ’ OT 35a; Yad, Yesodei Hatorah 6: 2; Shulchan Arukh Yoreh De ’ Ah 276: 9.

• podążamy tutaj za orzeczeniem Siftei Kohen, Wielkiego siedemnastowiecznego komentatora Szulchan Arukh: „imię Boże w języku hebrajskim jest właściwie uważane za święte imię. Imię Boga zapisane w jakimkolwiek innym języku nie jest jednak „Świętym Imieniem”. Zrozumiesz to, gdy uznasz, że dopuszczalne jest wymazanie imienia napisanego w innym języku, takim jak słowo Gott w jidysz lub po niemiecku” (do Yoreh De ’ Ah 179, nr 11). Z tego powodu Rabin Josef Dov Soloveitchik zwykł mawiać, że „ci, którzy piszą angielskie słowo Bóg w formie G-d, czynią to z” całkowitej ignorancji ” (am-ha 'aratzut gemurah)… ponieważ angielskie słowo Bóg nie jest jednym z formalnych boskich imion, ale jedynie literackim urządzeniem, które odnosi się do Świętego, niech będzie błogosławiony”; R. Zvi Schachter, Nefesh Harav (Jerusalem: Reshit Yerushalayim, 1994), 161. To prawda, że są władze, które kwestionują Siftei Kohen (zob. R. Avraham Danzig, Chokhmat Adam 89:9) i które popierają zwyczaj pisania boskiego imienia jako G-d (zob. R. Chaim Ozer grodzieński, Litwa XX wieku, Resp. Achi ’ ezer 3: 32). My jednak, podążając za Majmonidesem i innymi uczonymi, o których wspomnieliśmy, uważamy ten zwyczaj za niepotrzebną surowość.

• Yad, Yesodei Hatorah

• kwestia ta dotyka kwestii, czy „druk” (hadpasah) jest prawnym odpowiednikiem pisma (ketivah). Niektóre autorytety, które rozkwitły w pierwszych dniach druku, były zdania, że nowa technologia jest całkowicie akceptowalna „dla wszystkich tekstów wymagających pisania” (R. Yom Tov Lipmann Heller, Morawy, XVI-XVII w., Divrei Chamudot on R. Asher b. Yechiel, Halakhot Ketanot, Hilkhot Tefilin, ch. 8, nr 23). Inni akceptowali druk dla niektórych tekstów, ale nie dla wszystkich; tak więc R. Menachem Azariah z Fano, Włochy, XVI-XVII w., orzekł, że get może być wydrukowany, chociaż musi być napisany zwój Tory (Responsa, nr 93), podobnie jak R. Yair Bachrach, Niemcy, XVII w. (Resp. Chavat Yair, nr 184). Jitzchak Z. Kahana, Mechkarim besifrut hateshuvot (Jerusalem: Mosad Harav Kook, 1973), 274-276. Biorąc pod uwagę, że większość autorytetów wymaga, aby Najświętsze teksty (zwoje Tory, tefilin, mezuzot) były pisane, a nie drukowane, można wyciągnąć wniosek, że teksty drukowane mają mniejszy stopień świętości, z uwzględnieniem zakazu niszczenia zawartych w nich boskich imion. Wniosek ten został jednak zdecydowanie odrzucony. Zob. R. Binyamin Selonik (Polska, zm. 1610), Resp. Mash 'at Binyamin, no. 99-100; Turei Zahav, Yoreh De’ Ah 271, no. 8; R. David Zvi Hoffmann (Niemcy, XIX-XX w.), Resp. Melamed Leho 'il, Yoreh De’ Ah, nr 89; oraz R. Avraham Karelitz (Izrael, d. 1953), Chazon Ish, Yoreh De ’ Ah, ch. 164.

• niektóre autorytety zdają się rozróżniać między drukiem a metodą druku offsetowego: ta pierwsza jest o wiele bardziej zbliżona do „pisania” niż ta druga. Jednak ” nie wolno nam pobłażać z tymi tekstami, ponieważ byłoby to zabronione jako pogardliwe traktowanie świętych pism (bizayon kitvei kodesh)”; R. Shalom Schwadron (Galicja, XIX w.), Resp. „Maharsham” – 3: 357 R. Moshe Feinstein (USA, XX w.) zauważa, że kserowanie, choć nie może produkować akceptowalnych zwojów Tory, tefilin i mezuzot, mimo to „wykonuje pracę pisania”, ponieważ sprawia, że litery są widoczne; lub. Igerot Mosze, Orach Chayim 4: 40

• zobacz naszą odpowiedź nr 5757.4, ” właściwa Utylizacja zużytej Sefer Tora.”

• dochodzimy do tego wniosku kilka razy, na przykład w odniesieniu do obchodzenia szabatu. Powiedzieliśmy, że projekty tzedakah obejmujące pracę fizyczną, transakcje pieniężne lub inne naruszenia tego, co uważamy za właściwe przestrzeganie szabatu, nie powinny być dozwolone w tym dniu. Chociaż tzedakah jest wielką micwą, Szabat jest również micwą, nieodzowną cechą żydowskiego życia religijnego. Szabat stawia uzasadnione wymagania naszej uwadze i nie może być odłożony tylko dlatego, że jego przestrzeganie miałoby tendencję do zakłócania wykonywania tzedakah. Zobacz naszą odpowiedź 5757.7 („Synagoga i Szabat”), 5756.4 („prezentowanie czeku na Tzedakah podczas Szabatowych nabożeństw”), Teshuvot dla lat dziewięćdziesiątych, nr 5755.12, S. 165-168 („opóźniony Berit Milah w szabat”: „fakt, że Szabat >koliduje z inną mitzvah lub godną przyczyną, nie oznacza, że to Szabat musi ustąpić”), Teshuvot dla lat dziewięćdziesiątych, nr 5753.22, S. 165-168. 169-170 („communal work on Shabbat”), and American Reform Responsa, No. 52, s. 53-55 („substituting for Christians on Christmas”).

• Zobacz nasz responsum 5760.3, „wadliwy zwój Tory „Holocaustu”, jak również responsum nr 5757.4, cytowany w przypisie 10.

• BT Szabat

120b; opinia, cytowana w baraicie, jest opinią R. Yose.

• Yad, Yesodei Hatorah

6:6, zasady, że zabronione jest zanurzanie bez zakrywania napisu. Tur i Szulchan Arukh w ogóle nie zajmują się tym problemem.

• klasycznym źródłem tej reguły jest M. Szabat 16:5 i Bt Szabat 120B: podczas gdy zabronione jest gaszenie ognia w szabat, dozwolone jest umieszczanie naczyń zawierających wodę na drodze ognia, tak że gdy ciepło płomieni powoduje ich pęknięcie, woda ugasi ogień. Zobacz Jad Szabat 12: 4-5, Szulchan Arukh, Orach Chajim 334: 22, i Y. Noivirt, Szemirat Szabat Kehilchatah 41: 16-17. Z tej reguły większość opinii halachickiej czerpie analogię do wszystkich aktów pracy (melakhot) Zwykle zabronionych w szabat: prawo nie zabrania działań, które przynoszą pożądany efekt w sposób pośredni (Miszna Berurah do 334:22 W Be ’ ur Halakhah; R. Shaul Yisraeli in Tora Shebe ’ al Peh 24 (1983), 21.

• wśród nich jest R. Moshe Sofer (Węgry, XVIII-XIX w.), Resp. Chatam Sofer, Orach Chayim, no. 32. Streszczenie opinii na temat obu stron sprawy znajduje się w R. Chaim Chizkiah Medini (Eretz Yisrael, XIX w.), Sedei Chemed, kelaley ha-mem, nr 11-12.

• R. Shabetai Rappaport, Alon Shevut 86 (Adar, 5741/1981), 68-77. Zobacz też: R. Uri Dasberg, Techumin 3 (1982), 319-321.

• w kwestii technicznej halakhah, wiele autorytetów utrzymuje, że pozwolenie na spowodowanie pośredniego (poprzez geramę) zniszczenia świętego tekstu odnosi się tylko do takich dzieł literatury rabinicznej, które nie zawierają azkarot (np. Miszna, Talmud, midraszim), ale nie do Biblii, chumasim i modlitewników, które zawierają te nazwy. Patrz na przykład R. Moshe Feinstein (USA, XX w.), Resp. Igerot Mosze, Orach Chayim 4: 39

• w ten sposób prof. Shalom Albeck wyjaśnia żydowską zasadę prawną, że ten, kto wyrządza szkody w sposób pośredni, jest zwolniony z odpowiedzialności. „Osoba jest odpowiedzialna za szkody, które przyniosła jako pierwsza z łańcucha przyczyn, jeśli powinna była wiedzieć, że jego czyn nieuchronnie doprowadzi do tej szkody”; innymi słowy, przyczynowość pośrednia jest zwolniona z odpowiedzialności tylko wtedy, gdy nie ma rzeczywistego zaniedbania. Zob. Pesher Dinei Nezikin Batalmud (Tel Awiw: Devir, 1965), 44. Uważamy, że to samo powinno mieć zastosowanie w innych dziedzinach prawa: nie należy zwalniać z odpowiedzialności za pośrednie skutki swego działania, jeśli ktoś powinien był wiedzieć, że to działanie doprowadzi do tego rezultatu.

• Shulchan Arukh, Yoreh De ’ Ah

276:11. Zob. Traktat Soferim 5: 7.

• to nie jest miejsce na wykresy historii terminu tikun ha ’ Olam w praktyce żydowskiej. Wystarczy powiedzieć, że termin ten służy w misznaic halakhah jako uzasadnienie dla rabinicznych aktów prawnych mających na celu skorygowanie nadużyć w prawie, tj., przypadki, w których dosłowne zastosowanie Toraickiej normy prawnej prowadziłoby do społecznie niepożądanego rezultatu (patrz zwłaszcza misznah Gitin, rozdziały 4 i 5). Współczesne użycie tego terminu jako synonimu „działania społecznego” jest związane, choć nie tożsame z jego pierwotnym użyciem.

• Resp. Shevut Ya ’ akov

• R. Yechezkel Katznelbogen (Niemcy, XVIII w.), Resp. Kenesset Yechezkel, Yoreh De ’ Ah no. 37; R. Shaul Nathanson (Galaicia, XIX w.), Resp. Sho ’ el Umeshiv, V. 3, part 2, no. 15.

• Resp. Meshiv Davar

• Resp. „Ein Yiztchak

nr 5-7.

• zobacz naszą odpowiedź nr 5757.4, ” właściwa utylizacja zużytego Sefer Tora.”

• jeden z członków naszej Komisji sugeruje, że drukując lub powielając święte teksty, powinniśmy próbować zastąpić kinuyim, tradycyjne substytuty boskiego imienia (takie jak litera he dla Tetragramatonu), aby uniknąć konieczności niszczenia tekstów zawierających azkarot. Powtarzamy tutaj, że” azkarot ” to siedem określonych hebrajskich imion Boga i że ta kategoria nie obejmuje żadnego z przekazów imienia Bożego w jakimkolwiek innym języku; patrz uwaga 7 powyżej.