hoe beëindig ik de therapiesessie op tijd?!
Waaaiting, waaaaaaatiiiing totdat de cliënt was verloren in gedachten en dan slingeren mijn ogen steels naar de klok, rollende mijn ogen op en plaats mijn hand op mijn kin bedachtzaam als ze toevallig kijken mijn weg en vangen me!
het verbergen van een klok onder de bank, maar ook het houden van een klok in het zicht van de klant. Op deze manier konden ze zien dat ik niet naar de klok keek, terwijl ik stiekem naar de klok keek onder de bank. (Dit werkte magisch totdat een klant vond de klok onder de bank. AWK-Fucking-WARD)
een heleboel dingen! Ik deed een heleboel dingen om uit te vinden hoe weg te komen met het kijken naar de klok. Wat ik niet deed, tenminste niet voor een tijdje, was mezelf afvragen wat er zo slecht WAS aan de klant die me naar de klok zag kijken?!
Hm. Wow. Die vraag brengt de dingen zeker naar een ander niveau, is het niet.
misschien is uw bezorgdheid niet precies over het feit dat de client ziet dat u naar de klok kijkt. Misschien komt het tot uiting in het op tijd beëindigen van de sessie. Of een cliënt tegenhouden om hem te laten weten dat de sessie voorbij is. Misschien heb je een ton van angst wanneer een klant loopt te laat, omdat je spiraal in de vraag of ze weten dat je nog steeds gaat eindigen op tijd en/of berekenen hoeveel je kunt lopen over zonder invloed op de volgende klant te veel.
dus waar gaat dit over?
wat maakt het moeilijk om op tijd te eindigen? Wat maakt het moeilijk om die verdomde klok openlijk te erkennen?
ik heb gehoord van therapeuten die zeggen dat ze zich “slecht” voelen om een cliënt af te snijden als ze ergens middenin zitten.
of dat zij zich zorgen maken over het kwetsen van de gevoelens van de cliënt door hen te onderbreken.
ik heb gehoord van therapeuten die praten over” een beetje over gaan ” omdat ze bang zijn dat ze misschien niet hebben gegeven de cliënten genoeg en-raad eens wat-extra tijd is een duidelijke toegevoegde waarde…toch?
het is gemakkelijk om onszelf te vertellen dat het slechts een paar minuten is. Of dat we aardig zijn en de cliënt iets extra ‘ s geven. Maar voor therapeut die voortdurend verder gaat dan de afgesproken tijd, ga ik voorstellen dat er iets dieper aan de hand is.
Ah ‘ m about get all existential on your ass. BOOM.
laten we nadenken over wat tijd vertegenwoordigt.
feit is dat de tijd hoe dan ook vooruit zal blijven ploegen. Winter draait om de lente draait om de zomer draait om te vallen en weer terug. Het maakt niet uit hoeveel ik draai mijn slipje, 25 oktober komt langs elk jaar en elk jaar, ik ouder gewoon een wee….beetje meer.
en, oh de agoooony! Ik kan een personal trainer huren (check!), Kan ik mijn gezicht in alle lotions en crèmes smeren (check!), Kan ik alle whiskydranken voor eens en altijd ontkennen (um. Ahem. over dat) – maar het maakt niet uit hoe ik me voel, de tijd gaat door. Ik word ouder. Mensen om me heen sterven. En ik wend mijn weg, onvermijdelijk naar mijn eigen dood.
Jakkes. En dat maakt me verdrietig om aan te denken.
dit alles om te zeggen, weigeren om sessies op tijd te beëindigen, is een ontkenning van de realiteit van de dood.
omgaan met de realiteit van het beëindigen – relaties, een geweldige maaltijd, een zonnige dag, een sessie – is moeilijk, maar het is onze taak als therapeuten om onze klanten te helpen navigeren en in het reine te komen met de realiteit.
door “leuke” dingen voor de klant te doen, zoals gewoonlijk sessies langer laten doorgaan dan we hebben aangegeven dat ze zullen doorgaan of weigeren om de annuleringsvoorwaarden te implementeren omdat de klant ziek wordt of niet de kosten in rekening brengt die we voor ons leven moeten betalen – al deze dingen zijn niet in overeenstemming met de realiteit en het vermijden van deze dingen in ons therapeutisch werk is niet aardig!
het vermijden van de realiteit doet uw cliënt een slechte dienst.
onze cliënten komen naar ons toe omdat zij op de een of andere manier worstelen met de realiteit die voor hen ligt. Door te doen alsof er geen gevolgen zijn als we ons praktijkbeleid schenden, versterken we het idee dat de realiteit niet op hen van toepassing is.
hier zijn enkele zeer reële gevolgen:
sessies niet op tijd beëindigen: je hebt geen tijd om te plassen, notities te maken of adem te halen. Je raakt uitgeput, overweldigd en achterop.
geen kosten in rekening brengen voor gemiste sessies: u verkeert in voortdurende financiële onzekerheid, u maakt zich zorgen over de ups en downs van de privépraktijk, waardoor u zich overbelast voelt, ondanks uw argumenten dat alles prima gaat.
geen passende vergoeding in rekening brengen: u ziet te veel klanten en verdient te weinig. Geloof je me niet? Hoe gaat het met je studieschuld? En die creditcardrekeningen? Wanneer heb je voor het laatst een lekkere maaltijd of vakantie overgeslagen omdat je je zorgen maakte over het geld?
we geven de cliënt aan dat deze situaties geen gevolgen hebben, ondertussen peddelen onze onbewuste geesten als een gek om onze daden van dissociatie bij te houden.
de waarheid is dat het moeilijk is om een annuleringsbeleid af te dwingen wanneer het kind van uw klant ziek is. Het voelt ongemakkelijk om te zeggen, “het is tijd om te stoppen” als je cliënt net begint te praten over de dood van haar moeder. Het is zo moeilijk als wat. En verdrietig ook. Het brengt allerlei verliezen met zich mee die de klanten hebben doorgemaakt. Alle ” missers.”Alle abandonments.
wat een liefdevol professioneel ding is het om de pijn te erkennen, het verlies te erkennen, en er met hen in te zijn.
weet u wat de meeste mensen doen? Vermijd het. Probeer het te laten verdwijnen. Doe alsof verlies en eindes en gevoelens van woede en afwijzing niet echt zijn.
als therapeut bent u waarschijnlijk de enige persoon in het leven van die cliënt die bereid is om zowel de pijn te erkennen, mee te leven en te overleven, vs.proberen (ten onrechte) de realiteit anders te maken dan wat het is.
wat een geschenk.